Figuur 3: IPCC’s temperatuur grafiek in SR1.5 laat een continue toename zien, die uitsluitend door antropogene CO2 wordt veroorzaakt.

Volgens IPCC zijn natuurlijke variaties te verwaarlozen.

​

Het is ook verontrustend dat SR1.5 geen enkele vermelding maakt van satellietmetingen.

Die hebben geen last van slechte sampling eigenschappen en ook niet van het ‘urban heat-island effect’.

Satellietmetingen laten een veel lagere opwarming gradiënt zien.

Als we daar ook nog eens de natuurlijke gradiënt vanaf zouden trekken, dan blijft er misschien wel heel weinig antropogeen over.

Er zijn recentelijk robuuste rekenmethoden voorgesteld die op een nieuwe manier gebruikmaken van de energiebalans en die daarmee de marginale opwarming van CO2 bevestigen.

Ze rekenen uit dat de invloed van CO2 verhoging op de temperatuur (‘climate sensitivity’) niet hoger kan zijn dan 1,0 graden Celsius, zie Lindzen and Choi (ref. 5).

Dat is beduidend lager dan de 1,50 - 4,50 graden van het IPCC.

Jammer dat in de SR1.5 hier niet naar wordt gerefereerd.

 

Niet alleen als we kritisch kijken naar de gepresenteerde IPCC metingen, maar ook als we kritisch kijken naar het gebruik van de IPCC rekenmodellen worden de zorgen alleen maar groter.

Mijn lange ervaring met dit soort rekenmodellen (gebaseerd op gediscretiseerde differentiaalvergelijkingen) is dat als er veel parameters worden gebruikt in vergelijking met het aantal metingen, je alles kan laten kloppen en voorspellingen geen enkele waarde hebben.

Let wel, in serieus onderzoek moet je niet alleen de oplossing maar moet je ook de statistiche significantie van de oplossing laten zien.

Ik ben het woord ‘statistical significance’ niet tegen gekomen.

Voosen (ref. 6) en Hourdon et al (ref. 7) bevestigen dat er met de IPCC rekenmodellen net zo lang wordt ‘getuned’ totdat het juiste politieke antwoord er uit komt. Waarom werd er in SR1.5 ook niet naar deze relevante publicaties gerefereerd?

 

Conclusies

1. IPCC en integere wetenschap raken steeds verder van elkaar verwijderd. Het heeft er alle schijn van dat de apocalyptische IPCC boodschap eerst wordt geformuleerd en dat voorts metingen en modelresultaten daaraan worden aangepast om een façade van geloofwaardigheid op te trekken (vergelijk figuur 2 met figuur 3). Wetenschappelijke informatie met een andere boodschap is nog steeds niet welkom. Het gevolg is dat in de afgelopen 25 jaar de wetenschappelijke inzichten van het IPCC nauwelijks zijn veranderd.

2. We hebben laten zien dat alle beschikbare wetenschappelijke kennis er op wijst dat het niet erg waarschijnlijk is dat antropogene CO2 een dominante rol zou spelen in klimaatverandering. Echter, IPCC draait dat in SR1.5 helemaal om en concludeert, zonder enig voorbehoud, dat alle opwarming na de kleine ijstijd afkomstig is van de mens.

3. Bewijsvoering wordt gevoerd met dubieuze grafieken en bedenkelijke modelleringen. Statistische samenhang (‘correlatie’) en oorzakelijk verband (‘causaliteit’) worden door elkaar gehaald.

4. Het IPCC verdiept zich nauwelijks in het verleden van het aardse klimaat. Immers, de veelvuldige klimaatveranderingen in het verleden waren volledig van natuurlijke oorsprong. Zo komt bijvoorbeeld het verleden met aanwijzingen dat verandering in CO2 concentratie niet de oorzaak maar het gevolg is van klimaatverandering. Geen woord hierover in SR1.5.

5. Ook het positieve aspect van meer CO2 in de atmosfeer, leidend tot een groenere aarde, geen gehoor krijgt in de klimaatbeweging en ook in SR1.5 volledig afwezig is. We willen toch een groenere aarde? We hebben toch een grotere landbouwproductiviteit nodig?

 

Epiloog 1: Waarheidsvinding

 

Integere wetenschappers maken met veronderstellingen en reeds bestaande kennis nieuwe wetenschappelijke modellen.

Vervolgens worden met metingen die modellen gevalideerd en verbeterd.

Dat is veelal een langzaam en moeizaam proces. Hoe beter de metingen, des te succesvoller dat proces.

Vaak vertellen metingen dat het model helemaal niet te klopt en moet een andere onderzoekslijn worden gezocht.

Maar als je niet gebruik kan of wil maken van metingen, kom je er nooit achter of je model wel de werkelijkheid beschrijft.

 

Bij het IPCC lijkt dat het geval. Sinds 1992 wordt er verkondigd dat de mens de opwarming van de aarde veroorzaakt en dat de klimaatgevoeligheid van CO2 ligt tussen de 1,50 en 4,50 graden Celsius.

Dus al 25 jaar! Omdat de IPCC modellen niet worden gevalideerd, is het geen verrassing dat er in al die 25 jaar geen enkele vooruitgang is geboekt.

Als je metingen niet wil nemen als inspiratiebron, is stilstand het resultaat.

 

Het klimaatsysteem is uitermate complex en vraagt om een open systeem waarbij alle wetenschapsgebieden welkom zijn bij te dragen.

En het vraagt ook om een open systeem waarbij dwarsdenkers welkom zijn.

En het vraagt vooral ook om investeringen in nieuwe experimentele faciliteiten.

Zoals dat in alle andere wetenschapsgebieden gebeurt, hebben we kwaliteitsmetingen nodig om ons de weg te wijzen hoe het klimaatsysteem in elkaar zit (ref. 8).

 

Waarom laten internationale wetenschappelijke organisaties niets van zich horen?

Let wel, de wetenschap wordt in SR1.5 op grove wijze misbruikt voor de ideologie van de klimaatbeweging.

Met als gevolg dat in naam van de wetenschap de samenleving duizenden miljarden dollar moet gaan uitgeven aan zaken die hoogst waarschijnlijk volledig onzinnig zullen blijken.

 

Epiloog 2: Klimaatmarxisme

 

Tenslotte, voor wie nog twijfelt, hierbij enkele onthullende citaten van topbestuurders van de UN die zich over klimaatverandering uitlaten:

 

Maurice Strong (bezieler van de IPCC-UN-conferentie in RIO) schreef al in 1979 in het National Review Magazine:

“Frankly, we may get to the point where the only way of saving the world will be for industrial civilization to collapse. What if a small group of world leaders were to conclude that the principal risk to the Earth comes from the actions of the rich countries? In order to save the planet, the group decides: Isn't the only hope for the planet that the industrialized civilizations collapse? Isn't it our responsibility to bring that about?”

 

Otmar Edenhofer IPCC co-chair: “We redistribute de facto the world’s wealth by climate policy……. One has to free oneself from the illusion that international climate policy is environmental policy. This has almost nothing to do with environmental policy anymore….”

 

Timothy Wirth, IPCC task force, VS senator (Democrat), UN Foundation, zei met een ontwapenende eerlijkheid: “We’ve got to ride this global warming issue. Even if the theory of global warming is wrong, we will be doing the right thing in terms of economic and environmental policy.

 

Als dit de verborgen UN agenda is van ‘Climate Change’, wat voor nut heeft het dan nog om een wetenschappelijk debat met deze mensen te voeren? Wordt het niet hoog tijd dat we het grote publiek gaan inlichten over wat er werkelijk aan de hand is?

 

Referenties

1. Zaichun Zhu et al, 2016, Greening of the Earth and its drivers, Nature Climate Change

2. T. F. Keenan et al, 2018, Greening of the land surface in the world's cold regions consistent with recent warming, Nature Climate Change

3. Arthur Rörsch, 2018, In search of regulatory processes in the global atmosphere, https//:www. arthurrorsch.com

4. J. Ray Bates, 2018, Deficiencies in the IPCC’s Special Report on 1.5 degrees, GWPF, London

5. Lindzen RS and Choi Y, 2011, ‘On the observational determination of climate sensitivity and its impli- cations’. Asia-Pacic Journal of Atmospheric Science

6. Voosen P, 2016, Climate scientists open up their black boxes to scrutiny, Science

7. Hourdin F et al, 2017, ‘The art and science of climate model tuning’. Bulletin of the American Meteorological Society

8. Guus Berkhout, 2018, Climate Change, In search of the truth, Speakers Academy, Rotterdam

 

Guus Berkhout is emeritus hoogleraar geofysica aan de TU Delft, directeur van het Centre for Global Socio-Economic Change en lid van de Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen (KNAW).